lockdown νοl 2 : ποιος θα μας προστατέψει από τους ''προστάτες'' μας;

 

           

    Τούτη η καραντίνα  για εμένα είναι πολύ πιο δύσκολη από την πρώτη ιδιαίτερα δε σε ψυχολογικό επίπεδο. Καταλαμβάνομαι από πολλά αρνητικά συναισθήματα  και σε μεγαλύτερη ένταση. Πυροδοτήθηκαν  νέα συναισθήματα που δεν ένιωθα συχνά ή δεν είχα ξανανιώσει στο παρελθόν. Έντονος φόβος, αίσθηση  κενού,  άγχος για την καθημερινή επιβίωση, θλίψη και θυμός.

            Είχα υπομονή στην πρώτη καραντίνα και είχα μεγάλη διάθεση να υπακούσω στις οδηγίες και στα περιοριστικά μέτρα, άλλωστε ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και μου προκαλούσε κι ένα ενδιαφέρον στην αρχή τουλάχιστον. Υπομονή και κατανόηση με διέκριναν για τα μετρά και λόγω του «φόβητρου» της Κίνας και της εκατόμβης θυμάτων στην Ιταλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

       Τώρα, σε τούτη την καραντίνα πέρα από την κόπωση  και την άμβλυνση των συναισθημάτων  λόγω της κακής διαχείρισης από την κυβερνητική εξουσία, το δέος αυτό δεν υφίσταται παρά το θλιβερό γεγονός των τόσων ανθρώπινων  απωλειών και της  θνησιμότητας που  είχε υπερτριπλασιαστεί στη χώρα μας.

      Υπάρχει μεγάλη θλίψη για τους τόσους θανάτους αλλά και για τη μεμψιμοιρία και την αδιαφορία  με την οποία αυτή η θλιβερή κατάσταση  αντιμετωπίζεται από πολλούς πολίτες της χώρας.

      Παρά το γεγονός ότι  δεν αιφνιδιάστηκα με την επιβολή της νέας καραντίνας στις αρχές Νοεμβρίου, νιώθω μικρότερη κατανόηση για αυτούς που μας την επέβαλαν με αυτό τον  ανορθολογικό τρόπο όταν μάλιστα τους βαραίνουν οι ευθύνες αποκλειστικά, γιατί ενώ είχαν 8 μήνες καιρό να προετοιμαστούν, να βελτιώσουν τη νοσοκομειακή υποδομή, να διορίσουν νέους γιατρούς, να κατασκευάσουν νέες ΜΕΘ,  να βελτιώσουν τις συνθήκες στα σχολεία ώστε να μη χρειάζεται να στοιβάζονται 25 μαθητές σε μια τάξη, τελικά δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα από όλα αυτά. Προφανώς είτε τους διακρίνει μια παντελής ανικανότητα ή διαφορετικά αυθαίρετα και αόριστα θεώρησαν ότι ο ιός δε θα έρθει σε εμάς, όπως δεν ήρθε και στην πρώτη φάση του Μαρτίου-Απριλίου. Άλλωστε οι ενέργειες τους αυτές μου δίνουν το δικαίωμα να σκεφτώ για ακόμα μια φορά, ποσό απάνθρωπη, ανοργάνωτη και ευκαιριακή είναι η νεοφιλελεύθερη σκέψη και ποιες είναι οι προτεραιότητες της, ειδικά όσον αφορά τον άνθρωπο και τις συνθήκες της ζωή του, ενώ αντίθετα είναι πολύ δραστήριοι σε ότι αφορά τα κέρδη.

     Δυστυχώς   ζούμε στην ‘’εποχή των τεράτων’’ όπου η βία και ο φόβος  έχουν μετατραπεί σε κυρίαρχο ιδεολογικό όπλο εφαρμοσμένης πολιτικής απέναντι στους λαούς.     

      Όταν δήθεν για να μας ‘’προστατέψουν’’ μεταθέτουν τις δικές τους ευθύνες πάνω μας και εν συνεχεία  μας κατηγορούν ως ανεύθυνους και μας περιορίζουν.

   Έφτασα σε ένα οριακό σημείο δυστυχώς, με αποκλειστική ευθύνη  των εξουσιαστών να αναρωτιέμαι, να φοβάμαι   για τη ζωή μου και να ανησυχώ για το αν θα πεθάνουμε από τον ιό ή από την πείνα.

   Όταν δεν τολμάμε να διαμαρτυρηθούμε ή να εκφράσουμε δυναμικά και ανυπάκουα την άποψη μας, γιατί μπορεί να βρεθούμε στο τμήμα της αστυνομίας με κατηγορίες κατασκευασμένες από τους ιδίους, κατά πως τους βολεύει…

      Όταν κινδυνεύει η ψυχική μας υγειά από την κλεισούρα μέσα στα σπίτια ή γιατί είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε σε κλειστούς, συνωστισμένους χώρους.

    Ζούμε και αναπνέουμε  σε μια εποχή που διαρκώς διολισθαίνει σε μια κατηφόρα που δεν ξέρω που  θα σταματήσει...

Σε ένα νέο μεσαίωνα; Σε νέες δικτατορίες;

  Όταν διαρκώς μειώνονται τα δικαιώματα μας γιατί τάχατες μας προστατεύουν από τους εαυτούς μας…Τελικά ποιος θα μας προστατέψει από τους ‘’προστάτες’’;

Greek country side, a timeless convention

 A series of conservative conventions linking provincial life to a seeming, capable consistency. These conventions are strictly respected by the majority of the people in the country.

     The first basic convention is the diptych family and religion.

On Sunday mornings the "decent" gentlemen and the "virtuous" ladies  join the established congregation as well as wearing their best clothes to watch all kinds of celebrations. This phenomenon also happens in Athens to a  lesser extent, especially for those people who carry the province inside their consciousness, but they are  lost in the anonymous city of the many performances and contrasts.

    The idea of the "good" family man is clearly being facilitated in the province.

  The family here it reminds us of the old motif: the couple,  the grandchildren,  the grandparents,  the grandmothers, live close to each other and support each other.

    As a rule, the Greek provinces are very conservative. Under a mask of decency and defiance, there are well hidden  many secrets and numerous malignancies.

     In the provinces it is normal to have a lot of hairdressers, coffee shops,  in almost every square there is one of these shops, but unfortunately there are few degraded cinemas, and of course there are no spaces for theatrical performances or cultural centres. There are some groups fighting for cultural life but I think there is something deeper that does not change with cultural events which  look  like folklore and secular events.

   The provinces are  permeated vertically and horizontally by a subculture of what some gifted artists and intellectuals aptly report as ''provincialbaroque'' (βλαχομπαρόκ) (Tzimis Panousis, Dionisis  Savvopoulos, Manos Hatzidakis, Vasilis Rafalidis and many others).

      This subculture is unfortunately not easily eradicated, and the responsibility of the political system is enormous because it has never renounce it and never condemn these phenomena.

     In Greek provinces, where people consider beautiful hair and tinted nails  more important, appearance and money as highest  social value.

To be 'someone' in the Greek province, you have to be able to make lots of money in any way ...For example by selling our beaches and filling them with umbrellas and deck chairs, selling rivers, mountains,  even the sea. Every value is nullified in this country  and that hurts.

Women of subversion

Until today sadly, equality may be a right, but it is not a fact...

                                                       Harriet Tubmann (1822-1913)

                                                           Clara Zetkin (1857-1933)

                                                   Simon de Beauvoir (1908-1986)

                                                              Marie Curie (1867-1934)

                                                         Sarah Bernhardt (1844-1923)

                                                          Kallirohe Parren (1861-1940)

                                                     Emmeline Pankhurst (1858-1928)

                                                          Rosa Luxemburg (1870-1917)

                                                          Luise Michel (1830-1905)

                                                              Sarah Margaret Fuller (1819-1850)

                                                        Sarah Bernhardt (1844-1923)

                                                           Virginia Woolf (1882-1941)

Alexandra Kollontai (1872-1952 )

''The woman who is wife, mother and worker has to expend every ounce of energy to fulfil these roles. She has to work the same hours as her husband in some factory, printing-house or commercial establishment and then on top of that she has to find the time to attend to her household and look after her children. Capitalism has placed a crushing burden on woman’s shoulders: it has made her a wage-worker without having reduced her cares as housekeeper or mother. Woman staggers beneath the weight of this triple load. She suffers, her face is always wet with tears. Life has never been easy for woman, but never has her lot been harder and more desperate than that of the millions of working women under the capitalist yoke in this heyday of factory production.''
Alexandra Kollontai 1920                                                                            

short summer stories

                                                      It's not that we don't understand

                                                      the sea in the depths,

                                                      we're not even afraid of drowning

                                                      where we don't reach the bottom

                                                       nor that the deeper we go

                                                      the distance grows

                                                       from the seabed,  

                                                       until our feet are

                                                       not searching –

                                                       they forget any certainty.

                                                      It's that when you feel  free

                                                      when as equals we confront to infinity

                                                       we'll never be able to

                                                       to be left in the shallows

                                                       playing with the sand

                                                       settled on the beach

                                                        we will not endure  again...

                                                       the  easy waves!