Τούτη η καραντίνα για εμένα είναι πολύ πιο δύσκολη από την πρώτη ιδιαίτερα δε σε ψυχολογικό επίπεδο. Καταλαμβάνομαι από πολλά αρνητικά συναισθήματα και σε μεγαλύτερη ένταση. Πυροδοτήθηκαν νέα συναισθήματα που δεν ένιωθα συχνά ή δεν είχα ξανανιώσει στο παρελθόν. Έντονος φόβος, αίσθηση κενού, άγχος για την καθημερινή επιβίωση, θλίψη και θυμός.
Είχα υπομονή στην πρώτη καραντίνα και είχα μεγάλη διάθεση να υπακούσω στις οδηγίες και στα περιοριστικά μέτρα, άλλωστε ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και μου προκαλούσε κι ένα ενδιαφέρον στην αρχή τουλάχιστον. Υπομονή και κατανόηση με διέκριναν για τα μετρά και λόγω του «φόβητρου» της Κίνας και της εκατόμβης θυμάτων στην Ιταλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τώρα, σε τούτη την καραντίνα πέρα από την κόπωση και την άμβλυνση των συναισθημάτων λόγω της κακής διαχείρισης από την κυβερνητική εξουσία, το δέος αυτό δεν υφίσταται παρά το θλιβερό γεγονός των τόσων ανθρώπινων απωλειών και της θνησιμότητας που είχε υπερτριπλασιαστεί στη χώρα μας.
Υπάρχει μεγάλη θλίψη για τους τόσους θανάτους αλλά και για τη μεμψιμοιρία και την αδιαφορία με την οποία αυτή η θλιβερή κατάσταση αντιμετωπίζεται από πολλούς πολίτες της χώρας.
Παρά το γεγονός ότι δεν αιφνιδιάστηκα με την επιβολή της νέας καραντίνας στις αρχές Νοεμβρίου, νιώθω μικρότερη κατανόηση για αυτούς που μας την επέβαλαν με αυτό τον ανορθολογικό τρόπο όταν μάλιστα τους βαραίνουν οι ευθύνες αποκλειστικά, γιατί ενώ είχαν 8 μήνες καιρό να προετοιμαστούν, να βελτιώσουν τη νοσοκομειακή υποδομή, να διορίσουν νέους γιατρούς, να κατασκευάσουν νέες ΜΕΘ, να βελτιώσουν τις συνθήκες στα σχολεία ώστε να μη χρειάζεται να στοιβάζονται 25 μαθητές σε μια τάξη, τελικά δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα από όλα αυτά. Προφανώς είτε τους διακρίνει μια παντελής ανικανότητα ή διαφορετικά αυθαίρετα και αόριστα θεώρησαν ότι ο ιός δε θα έρθει σε εμάς, όπως δεν ήρθε και στην πρώτη φάση του Μαρτίου-Απριλίου. Άλλωστε οι ενέργειες τους αυτές μου δίνουν το δικαίωμα να σκεφτώ για ακόμα μια φορά, ποσό απάνθρωπη, ανοργάνωτη και ευκαιριακή είναι η νεοφιλελεύθερη σκέψη και ποιες είναι οι προτεραιότητες της, ειδικά όσον αφορά τον άνθρωπο και τις συνθήκες της ζωή του, ενώ αντίθετα είναι πολύ δραστήριοι σε ότι αφορά τα κέρδη.
Δυστυχώς ζούμε στην ‘’εποχή των τεράτων’’ όπου η βία και ο φόβος έχουν μετατραπεί σε κυρίαρχο ιδεολογικό όπλο εφαρμοσμένης πολιτικής απέναντι στους λαούς.
Όταν δήθεν για να μας ‘’προστατέψουν’’ μεταθέτουν τις δικές τους ευθύνες πάνω μας και εν συνεχεία μας κατηγορούν ως ανεύθυνους και μας περιορίζουν.
Έφτασα σε ένα οριακό σημείο δυστυχώς, με αποκλειστική ευθύνη των εξουσιαστών να αναρωτιέμαι, να φοβάμαι για τη ζωή μου και να ανησυχώ για το αν θα πεθάνουμε από τον ιό ή από την πείνα.
Όταν δεν τολμάμε να διαμαρτυρηθούμε ή να εκφράσουμε δυναμικά και ανυπάκουα την άποψη μας, γιατί μπορεί να βρεθούμε στο τμήμα της αστυνομίας με κατηγορίες κατασκευασμένες από τους ιδίους, κατά πως τους βολεύει…
Όταν κινδυνεύει η ψυχική μας υγειά από την κλεισούρα μέσα στα σπίτια ή γιατί είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε σε κλειστούς, συνωστισμένους χώρους.
Ζούμε και αναπνέουμε σε μια εποχή που διαρκώς διολισθαίνει σε μια κατηφόρα που δεν ξέρω που θα σταματήσει...
Σε ένα νέο μεσαίωνα; Σε νέες δικτατορίες;
Όταν διαρκώς μειώνονται τα δικαιώματα μας γιατί τάχατες μας προστατεύουν από τους εαυτούς μας…Τελικά ποιος θα μας προστατέψει από τους ‘’προστάτες’’;
